آزمون پذیرش پیوند میان FRP و بتن (کیفیت، یکپارچگی و عملکرد کلی سیستم های مقاوم سازی FRP تا حد زیادی بستگی به چسبندگی سیستم FRP به بستر بتنی دارد.)

می توان از  FRPخصوصاً FRP با الیاف کربن CFRP در زمینه بهسازی لرزه ای و مقاوم سازی سازه های بتنی، بنایی، فولادی و چوبی استفاده کرد. به طور معمولFRP  به دو صورت لمینت های سخت شده (برای این محصول نام های نوار یا تسمه نیز استفاده شده است.) که توسط پرایمر و چسب مجزا به سطح بستر چسبانده می شوند و یا بصورت  الیاف بافته شده خشک  که در هنگام نصب با چسب مخصوص اشباع می شوند، مورد استفاده قرار می گیرند.  در حالت دوم چسب بعنوان ماتریکس بین الیاف کامپوزیت و همچنین عامل چسباننده الیاف با سطح بستر عمل می نماید.

در مقاوم سازی با FRP عمدتاً به داشتن مشخصه های مکانیکی همچون مقاومت کششی، مدول الاستیسیته الیاف، مقاومت اتصال بین الیاف و سطح بتن و مقاومت پیوند ورق های لمینت به یکدیگر نیاز می باشد.

 کیفیت، یکپارچگی و عملکرد کلی سیستم های مقاوم سازی FRP  تا حد زیادی بستگی به چسبندگی سیستم FRP به سطح بتنی دارد.

تحقیقات گسترده انجام گرفته در زمینه رفتار پیوند سیستم FRP به بستر بتنی و  ارزیابی آن، نشان دهنده لزوم انجام کنترل کیفیت در محل پروژه می باشد. به عبارت دیگر نصب سیستم FRP بدون انجام تست مانند انجام بتن ریزی در سازه ها بدون نمونه گیری و انجام تست فشاری بر روی آنها میباشد.

از آنجاییکه بر اهمیت کنترل و تضمین کیفیت پیوند FRP به سطح بتن تاکید شد بایستی روشی مناسب جهت بررسی این مهم مورد استفاده قرار بگیرد. این روش باید با در نظر گرفتن شرایط کارگاهی دارای شرایط زیر باشد:

الف) سادگی در انجام آزمون؛

ب) سرعت مناسب؛

ج)عدم نیاز به انجام مقدمات زیاد؛

د) معیار پذیرش قابل درک؛ و در آخر

و) قابلیت تکرار پذیری عالی با کسب اطمینان از یکپارچگی داده ها.

روش تست استاندارد Pull-off که اولین بار در سال ۲۰۰۹ توسط ASTM D7522 اتخاذ شد، روش مناسبی برای آزمون پذیرش پیوند میان FRP و بتن می باشد.